enosisole21: 11 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ "ΘΕΙΟ" ΛΟΥΚΑ

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 1999 – Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

11 Χρόνια χωρίς τον «ΘΕΙΟ» ΛΟΥΚΑ

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 1999

Η αποστολή της ΑΕΚ βρίσκεται στη Βουδαπέστη, όπου την επόμενη μέρα θα αντιμετώπιζε την ΜΤΚ για το κύπελλο UEFA. Το κλίμα είναι καλό, αλλά γρήγορα όλα θα αλλάξουν... Ακόμη και για τους νέους στην ομάδα, που δε γνώριζαν πρόσωπα και καταστάσεις. Η είδηση του θανάτου του Λουκά Μπάρλου, σε ηλικία 79 ετών, σκορπάει θλίψη σε όλη την οικογένεια της Ένωσης.

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1920, ο Λουκάς Μπάρλος έδειξε από μικρός την αγάπη του προς τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα προς την ομάδα του Αρη. Εκδίδει δελτίο και αγωνίζεται στα τμήματα υποδομής της ομάδας. Η μοίρα όμως, ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί όσο κανείς άλλος, σε μια άλλη κιτρινόμαυρη ομάδα. Την ΑΕΚ. Το 1974 κατεβαίνει στην Αθήνα και του προτείνεται να αναλάβει την προεδρία της Ένωσης, που πάει από το κακό στο χειρότερο. Ο ίδιος είναι θετικός σε αυτό το ενδεχόμενο, αλλά με μία προϋπόθεση. Να γίνουν εκλογές κι όχι να αναλάβει ως διορισμένος. Το αίτημα του θα γίνει δεκτό, θα κερδίσει τις εκλογές κι από το 1974 θα αλλάξει για πάντα η ιστορία της ΑΕΚ.

Ο Μπάρλος δένεται από την αρχή με την Ένωση κι είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα, ώστε να δει την ομάδα να ανεβαίνει στην κορυφή. Η πρώτη του μεγάλη κίνηση, είναι η πρόσληψη του Τσεχοσλοβάκου Φράντισεκ Φάντροκ στην τεχνική ηγεσία. Παράλληλα, φέρνει στη Νέα Φιλαδέλφεια παίκτες όπως οι Αρδίζογλου, Δέδες, Σκρέκης και οι Γερμανοί Βάγκνερ, Τσανλάιντερ. Οι κιτρινόμαυροι δείχνουν σαφή σημάδια βελτίωσης και από το 1976 στην ΑΕΚ θα ενταχθούν και οι Μαύρος, Νικολούδης, Ιντζόγλου και Χρηστίδης. Κινήσεις που θα ενισχύσουν κι άλλο την Ένωση, που έχει ήδη έναν πολύ καλό κορμό.

Για τα δεδομένα της εποχής, τα χρήματα που ξοδεύει ο Μπάρλος είναι πάρα πολλά. Δεν τον ενδιαφέρει όμως, καθώς η αγάπη του για την ΑΕΚ είναι ό,τι πιο σημαντικό για τον ίδιο. Και τη σεζόν 1976-77 θα δει τους κόπους του να ανταμείβονται, καθώς η Ένωση φτάνει για πρώτη φορά στην ιστορία της σε ημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Συγκεκριμένα στο κύπελλο UEFA, όπου θα αποκλειστεί από την Γιουβέντους.

Στο τέλος της σεζόν ο Φάντροκ θα αποχωρήσει και θα τον διαδεχθεί ο Ζλάτκο Τσαϊκόφσκι, ενώ κάτοικοι Νέας Φιλαδέλφειας θα γίνουν και οι Μπάγεβιτς και Βιέρα, αμφότεροι μεγάλα αστέρια της εποχής, που είχαν λάμψει και στο Μουντιάλ του 1974. Οι κινήσεις αυτές, που κόστισαν αρκετά, θα φέρουν στην ΑΕΚ το νταμπλ το 1978, το πρωτάθλημα το 1979 και ο Μπάρλος, που λατρεύεται ήδη, θα γίνει κάτι σαν... Θεός για τους απανταχού Ενωσίτες. Ο ίδιος άλλωστε, λάτρευε την ΑΕΚ ως... Θεά. Το είχε πει και σε μία συνέντευξη του: «Η ΑΕΚ ήταν ό,τι πιο σημαντικό είχα στη ζωή μου».

«Ελα να νιώσεις πως είν΄η ζωή κι όλα τα ωραία μες στη σκεπαστή»
Συνηθίζεται ο κάθε πρόεδρος, σε οποιαδήποτε ομάδα, να κρίνεται από τα αποτελέσματα της ομάδας κατά τη διάρκεια της θητείας του. Ο Μπάρλος πέτυχε απολύτως σε αυτόν τον τομέα, αλλά η προσφορά του στην ΑΕΚ δεν άρχισε και δεν σταμάτησε εκεί. Είναι ο πρόεδρος που κατασκεύασε τη διώροφη εξέδρα στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, με την Σκεπαστή, στην οποία οι φανατικοί οπαδοί έστηναν τα δικά τους Ενωσίτικα πάρτι. Παράλληλα, με τη δική του καθοριστική συμβολή κατασκευάστηκε και το κλειστό γήπεδο μπάσκετ στη Νέα Φιλαδέλφεια, το «Γεώργιος Μόσχος».

Όλα τα ωραία όμως, έχουν πάντα ένα τέλος. Αυτό, για τον πρόεδρο Λουκά Μπάρλο γράφτηκε το 1981, όταν και ανακοίνωσε την αποχώρηση του για να τον διαδεχθεί ο Ανδρέας Ζαφειρόπουλος. Όπως έχει πει ο επί σειρά ετών παράγοντας της Ένωσης, Νίκος Στράτος, ο Μπάρλος αποχώρησε γιατί είχε αντιληφθεί ότι δεν άντεχε το κλίμα του «Βαρδινογιαννισμού» στο ποδόσφαιρο. Όπως και να έχει, η αγάπη του κόσμου για το πρόσωπο του, δεν έσβησε ποτέ... Ακόμη και σήμερα, ο Μπάρλος μνημονεύεται από όλους ως ο «θείος Λουκάς», ως ο μεγαλύτερος ΑΕΚτζής, ως το απόλυτο σύμβολο της Ένωσης... Κι είναι από τις λίγες φορές, που όλα αυτά είναι αλήθεια κι όχι υπερβολές..

Ο «θείος Λουκάς», ο άνθρωπος που χρεοκόπησε για την ΑΕΚ, ο μεγαλύτερος πρόεδρος στην ιστορία του συλλόγου, δεν ξεχνιέται από κανέναν, δέκα χρόνια μετά την ημέρα που έφυγε από τη ζωή... Πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε;